Denkend aan Courtney, zo af en toe

DOOR CARL STELLWEG

Maanden kunnen verstrijken zonder dat ik denk aan Courtney Love, de omstreden weduwe van punkrockzanger Kurt Cobain, die zich alweer zeventien jaar geleden het leven benam.

Maar altijd komt dan toch dat moment dat ze in mijn gedachten opduikt.

Mijmerend op de bank, op de fiets naar mijn favoriete pannenkoekenhuisje in het Kralingse Bos, weifelend voor een schap in de Albert Heijn, of gewoon, tijdens het raadplegen van het ochtenblad op het privaat. Dan vraag ik me ineens af: hoe zou het tegenwoordig met Courtney zijn? Redt ze het wel? Er zal toch niks vreselijks zijn gebeurd in al die tijd dat ik niet heb opgelet?

Gek, bij pak’m beet Britney Spears dringen dergelijke vragen zich nooit aan mij op, maar bij Courtney Love wél. Sporadisch weliswaar, maar als het gebeurt, word ik er zo  door overweldigd dat ik haar als de bliksem ga Googelen. Dat overkwam me dus weer een paar dagen geleden.

Geen slecht nieuws deze keer. Kijk eens aan, vorig jaar een nieuw, niet al te slecht gerecenseerd album uitgebracht. Mocht ook wel weer, na zes jaar. Maar ook was ze broodmager geworden omdat ze alleen nog macrobiotisch voer tot zich nam.

Dat vond ik dan weer behoorlijk zorgwekkend. Ik probeer het idee van mij af te zetten dat voor types als Courtney een macrobiotisch dieet funest is, het begin van het einde. Nico, de even beeldschone als beruchte chanteuse van The Velvet Underground, werd ook uit ons midden gerukt nadat ze de heroïne eindelijk had afgezworen en akelig gezond was geworden. Getroffen door een fatale hersenbloeding werd ze. Fietsend op Ibiza, 47 jaar oud. En laat Courtney dit jaar nou ook 47 worden…

Ik weet het, ik zal me wel altijd zorgen over haar blijven maken. Let wel, ik val niet op Courtney. Nou ja, ik bedoel… als ze op het podium naar haar kruis grijpt, vind ik dat heel vertederend. Maar belangrijker is de loyaliteit die ik voor haar heb opgevat. Een sympathie die door riemen en ruiten gaat.

Tja, ik heb een zwak voor haar, daar helpt geen moedertje lief aan.  Ze mag dan zo borderline en paranoïde als een deur zijn, ze mag dan heel erg niet kunnen zingen, ze mag dan de subtiliteit van een koppelbaas uit Rucphen hebben, ze mag dan een ramp op wielen zijn voor iedereen die zo onverstandig is zich met haar in te laten, ze mag dan haar semi-pueriele en depressieve echtgenoot verder de vernieling in hebben geholpen met haar eigen problemen, ze mag dan haar dochter van zich hebben vervreemd – ze heeft wel Power. En niet zo’n klein beetje ook. Power met een grote P.

Ze is een vrouw naar mijn hart, ondanks alles. Ooit was ze zelfs mooi en sensueel.  Nou ja, mooi, mooi… in ieder geval sensueel.

Zijn er geen aangenamere maar daarom nog niet minder sensuele vrouwen dan Courtney te bedenken? Zeker. Staat eigenlijk wel vast of ze iets goeds in zich heeft? Geenszins. Maar Courtney heeft kracht en kracht is macht en macht is recht.

‘Courtney is in dire need of some attention,’ zei Madonna ooit over haar. Hoor wie’t zegt! Madonna heeft zelf zo veel aandacht nodig dat ze er haar beroep van heeft gemaakt: aandachtvraagster. De muziek – zo daarvan al kan worden gesproken – is niet meer dan een voertuig.

Ik zou Courtney geen buitengewoon getalenteerde muzikante of songschrijfster willen noemen, maar helemaal talentloos, zoals Madonna, is ze zeker niet. Met haar band Hole heeft ze een aantal goede albums afgeleverd.

Ik vond Hole zelfs beter dan Nirvana, de band van haar man:  explosiever, vitaler, minder grauw en lamlendig. Het lijdt geen twijfel dat sommige nummers rechtstreeks afkomstig zijn uit de diepste krochten van haar geteisterde ziel, dat kun je horen.

Kom daar bij La Ciconne eens om: vogue, vogue, strike the pose. ‘Gebakken lucht’ is een nog te vleiende omschrijving. ‘Lauwe tocht’ is beter.

Eén van de personages uit mijn roman Mijn Beeldschone Aandoening is, besef ik nu, losjes naar Courtney gemodelleerd. Weliswaar is Ulrike Schweinfürther nog maar 15 jaar en dus een stuk jonger dan Courtney, en ook mooier – want Courtney was als tiener afzichtelijk – en bovendien gedraagt mijn Ulrike zich wat beschaafder, maar dit hebben ze gemeen: een tragisch onvermogen hun gevoelens te controleren, een intelligentie die hun redding kan zijn en een erotomanie waarvan nog maar moet worden afgewacht of die met de jaren slijt.

Ulrike heeft ook een goed hart, zo heb ik – haar schepper - beslist. Of hetzelfde geldt voor Courtney, durf ik niet te zeggen. Maar ik denk het wel. Ik wíl het graag denken. Nee, ik ben er toch wel van overtuigd. Want Courtney veroordeelt mij tot kritiekloosheid.

Niet omdat ik op haar val , dat moet u maar van me aannemen. Maar omdat ik – dwars door alle schandalen, misdragingen, tegenslagen, conflicten en beproevingen heen – haar tomeloze, beeldschone kracht heb gezien.

………………………..

Wat zou ik, tot besluit, tegen haar zeggen als ik haar ooit tegen het lijf liep? Niets? Zou ik wegsluipen? Welnee! Ik zet gewoon een David Letterman-grijns op en roep: ‘Hé Courtney, oude woestijnrat, alles kits?’

Hey Courtney, you old desert rat you, is everything cool? Vraag me af of ik daarmee weg zou komen.

Hier dan ‘ Malibu’. Let ook op de bassiste, met de gedenkwaardige naam Melissa Auf der Maur. Wethouder Hekking, maar dan knapper.

Ooit sprong Courtney Love van het podium in Paradiso om iemand in het publiek af te rossen. Dat het ook anders kan blijkt uit dit filmpje. Hoewel ze toch nog een tik lijkt uit te delen. Maar ook is te zien hoe een hand uit het publiek heel even heel zacht de zijkant van haar bolletje aanraakt, wat ze zichtbaar fijn vindt. Want dat vindt iedereen fijn.

En in dit filmpje is het schorre gekrijs van Courtney mij waarlijk een genieting. Hoe noemen ze dat tegenwoordig? ‘Kippevel’. Never mind dat beeld en geluid niet helemaal – of helemaal niet – synchroon lopen.