the-kings-speech

The King’s speech

Ja, ook mijn geliefde en ik wilden het met vier Oscars bekroonde The Kings’s Speech wel eens zien, maar toen we de bioscoopzaal betraden, sloeg de schrik ons om het hart: damn, het was krokusvakantie, en dus kwamen we tussen boerende, bellende en anderszins blèrende en blatende pubers te zitten. Maar de volgende anderhalf uur waren die pubers mooi muisstil, behalve bij scènes die echt grappig waren en waar dus ook echt om mocht worden gelachen. Alleen een bijzondere film kan zulks bewerkstelligen. En dat is The King’s Speech ook.

Bijzonder? Je zou ook kunnen zeggen: gewoon een oerdegelijk drama. De held – in dit geval de met een spraakgebrek behepte Britse koning George VI – kampt met een onoverkomelijk lijkende beperking, maar weet die na veel vallen en opstaan en een heroïsch innerlijke worsteling te overwinnen. Onder de moeilijkste omstandigheden, ook dat. Hij moet een krachtproef doorstaan en slaagt met glans, tegen alle verwachtingen in. Dankbaar en schoongespoeld door eigen tranen keert het publiek huiswaarts. Niets mis mee, maar verder? Wacht even: het punt is dat de oerdegelijkheid van deze film zichzelf als het ware overtreft, of ontstijgt, waardoor het verhaal je diep raakt en je voelt dat het veel meer is dan superieure kitsch.

Het is een verhaal over het wezen van moed. Er kan geen moed zijn zonder falen. Geen originele waarheid, en toch is het alsof ze je zelden eerder zo indringend is geopenbaard.

De mooiste kunst is nooit origineel en toch altijd nieuw, en zo is het.

Ook niet origineel, maar niet minder waar: Colin Firth is een geweldige acteur.

Reacties

Vrijheid van meningsuiting is vaak strontvervelend en bestaat dus niet op deze website. Reacties zijn welkom, maar worden door mij gewogen. Ik zie veel door de vingers, maar niet alles. Scheldpartijen worden sowieso geweerd. Seksisme en racisme uiteraard ook.




* Verplicht, email adres wordt niet gepubliceerd