Parasite2

Parasieten in boekenland, zoals: ‘De tevreden lezer’

Ik wil er niet mee te koop lopen, maar aan mijn journalistieke loopbaan heb ik een heilig geloof in het ongebreidelde kwaad van de wereld overgehouden. Dat geloof bleek echter geen enkele rol te spelen toen ik met de roman ‘Mijn beeldschone aandoening’ mijn literaire debuut maakte. Vaak lees je dat iets of iemand door een bepaalde gebeurtenis zijn of haar ‘onschuld verliest’. Zelden verneemt men het omgekeerde: dat onschuld wordt ‘hervonden’. Ben je het eenmaal kwijt, dan is dat kennelijk voorgoed. De parallel met maagdelijkheid is evident.
Maar toen ik mijn roman Mijn beeldschone aandoening uitbracht, was het wel degelijk of ik mijn onschuld had hervonden. Immers, wie zich aan fictie waagt, geeft zich behoorlijk bloot. En wie zou dat doen zonder er een klein beetje op te vertrouwen dat daar geen misbruik van wordt gemaakt – al was het tegen beter weten in?  Je rekent erop dat je geestelijke striptease, je uitlevering aan de wereld van wat je in diepste wezen te bieden hebt, met enige eerbied en compassie tegemoet wordt getreden.

Ik was niet helemaal naïef. Ik hield rekening met meedogenloze recensies. Ik heb zelf in het verleden wel een paar van dat soort recensies geschreven. Maar anderzijds: het was nog maar afwachten of ik, als debutant, überhaupt wel zou worden gerecenseerd. Mocht dat gebeuren, dan hoopte ik op het beetje clementie dat jegens debutanten gelukkig nog wel eens aan de dag wordt gelegd.

Enfin, de reguliere literatuurkritiek heeft mij tot op heden genegeerd. Das was ook ook wel te verwachten, het is enorm dringen in boekenland. Wel kreeg ik enige bijval vanuit iets minder gevestigde hoek, die u hier kunt lezen, en waarvoor ik de betrokkenen bijzonder dank. Maar hoe dan ook: recensenten mogen natuurlijk schrijven wat ze denken, zonder aanziens des persoon, sterker nog: dat is hun taak.  Daarmee wordt de psychische integriteit van de auteur nog niet geschonden, dat zou wat zijn.

Helaas ben ik er achter gekomen dat sommige recensenten de boeken die hun worden toegezonden niet alleen recenseren. Ze doen er ook wat anders mee.

Dieper dan door een eventuele ongunstige recensie werd ik getroffen door het volgende incident: weken voordat mijn roman officieel zou verschijnen,  zag ik tot mijn stomme verbazing dat hij op Bol.com al tweedehands te koop werd aangeboden. Door een zichzelf als ‘De tevreden lezer’ aanprijzende instantie, waarover verder geen gegevens op het internet te vinden bleken te zijn. En met de schaamteloze aanbeveling: “Splinternieuw, dus gegarandeerd ongelezen!” Mijn uitgever gaf de volgende verklaring: ‘Sommige recensenten proberen nu eenmaal een slaatje te slaan uit boeken die wij hun enkele weken voor verschijning kosteloos aanbieden. Er is niets aan te doen, want het is niet onwettig. Als we erachter komen welke recensenten het zijn, sturen we ze uiteraard geen boeken meer.’

Nu heb ik, zoals gezegd, aan mijn journalistieke loopbaan een heilig geloof in het ongebreidelde kwaad van de wereld overgehouden, maar deze kleine, minne schraperigheid deed mij werkelijk koken van verontwaardiging. Gelukkig bleek ik ‘De tevreden lezer’ via Bol.com een boodschap te kunnen sturen. Die luidde als volgt: ‘Tot mijn verbazing zag ik dat u mijn roman nog voor het verschijnen te koop hebt aangeboden. Het kan niet anders dan dat het om één of meerder recensie-exemplaren gaat. Recensie-exemplaren zijn er niet om te worden verhandeld. U mag dan in uw recht staan omdat het boek uw eigendom is, uw gedrag is volstrekt onethisch. Ik heb een site en ik beloof u dat ik uw praktijken  daarop aan de schandpaal zal nagelen.’

Uiteraard kreeg ik geen antwoord, want die geven lafaards niet. Mijn boek wordt nog altijd door ‘De tevreden lezer’ aangeboden, wat evenmin verwondering hoeft te wekken: het is een wezenskenmerk van hypocrieten dat ze doen alsof hun neus bloedt.  Er hebben zich inmiddels ook enkele andere aanbieders gemeld, maar dat hebben ze pas na het verschijnen van mijn roman gedaan, en tegen hen kan en wil ik niet ageren. Maar wel tegen de ‘De tevreden lezer. Vandaar mijn oproep: KOOP NOOIT – IK ZEG: NOOIT – BIJ “DE TEVREDEN LEZER!”

Het komt uit de grond van mijn hart, dat kan ik u wel vertellen.

Ach, misschien is het wel een natuurwet dat in deze wereld, die voor elk mogelijk kwaad wel een plekje beschikbaar heeft om te gedijen, hervonden onschuld vrijwel onmiddellijk weer verloren gaat. Om de parallel met maagdelijkheid door te trekken: iedere debutant is een maagd die de bruidsnacht in zou moeten gaan in het besef dat alles mogelijk is; dat er geen pijl valt te trekken op wat haar te wachten staat; maar dat ze beter voor het ergste kan vrezen, omdat ze haar gemaal nauwelijks kent – en hem maar al te goed kent.

Vooruit, nog één keer, omdat het zo lekker oplucht: KOOP NOOIT BIJ “DE TEVREDEN LEZER!”

Reacties

Vrijheid van meningsuiting is vaak strontvervelend en bestaat dus niet op deze website. Reacties zijn welkom, maar worden door mij gewogen. Ik zie veel door de vingers, maar niet alles. Scheldpartijen worden sowieso geweerd. Seksisme en racisme uiteraard ook.

  1. Pim Wiersinga

    Wie in de letteren zijn (haar) onschuld wenst te hervinden, zal aan seriële maagdelijkheid moeten doen, vrees ik... Al zijn er wellicht betere methoden. Ik houd me aanbevolen, Carl. Het probleem is vooralsnog meer dat, als je eenmaal bij een 'vaste verloskundige' weg bent, het tegenwoordig moeilijk is opnieuw onderdak te vinden - vooral omdat het medico-literaire complex de opvatting huldigt dat je boven de dertig toch niks zinnigs meer baart. Twee keer werd de verbeelding vaardig over mij; twee keer kon ik tot op heden niet terecht... Aan mijn kinderen des onschulds wordt te weinig verdiend - ze schrijven het goddomme openlijk! Ceterum censeo dat websites wettelijk tot een tremabak moeten worden verplicht, want ik - hoewel ik de leeftijd der mastodonten nader - weet waarlijk niet meer of een e met puntjes erop onder Alt 125 of Alt 147 te vinden is.




* Verplicht, email adres wordt niet gepubliceerd