Klokkenluiden voor de kat z’n k.. op het internet

Het onderstaande artikel schreef ik ooit voor Wegmetinternet.nl, een uniek weblog dat – zoals de naam al verraadt – ageerde tegen het internet. 

Weinigen op datzelfde internet onderkenden de ironie van onze onderneming. Dat was veelzeggend en sterkte ons in de opvattingen die we over het medium koesterden.

Roependen in de woestijn waren we. Maar aan ons was de schoonheid van een gefundeerd, standvastig en vlijmscherp verwoord tegengeluid.

Om redenen die voor altijd geheim zullen blijven, is Wegminternet.nl al enige tijd ter ziele. Alhoewel, ter ziele… nee, toch niet helemaal. In een onvindbare virtuele krocht leidt het een sluimerend bestaan. Onze rangen zijn uitgedund, maar verslagen zijn we nog niet. Ooit komen we misschien nog uit onze holen gekropen. En berge dan wie zich bergen kan!

Hier het verhaal.

Klokkenluiden voor de kat z’n k.. op het internet

DOOR CARL STELLWEG

Eigenlijk zou je verspreiders van excentrieke complottheorieën op het barre internet met rust moeten laten. Een verstandig mens verdoet zijn tijd niet met het terechtwijzen van zonderlingen. Maar soms kunnen zelfs zonderlingen niet worden genegeerd. Omdat zij de complottheorie een slechte naam bezorgen – terwijl een goede complottheorie altijd bestaansrecht heeft.

Nee, ik geloof niet dat onze koningin een ‘genocide op het Nederlandse volk beraamt’, zoals ene Micha Kat ooit beweerde. Net zo min als ik geloof dat de Amerikaanse regering achter de aanslagen van 11 september 2001 zat. Ik geloof ook niet dat prinses Diana in opdracht van het Britse koningshuis is vermoord. Of dat Paul McCartney al in 1966 is overleden en vervangen door een dubbelganger.

Een klimaatontkenner ben ik ook niet – verre van. Maar dat er veel rottigheid is in de wereld – rottigheid die achter ‘onze’ rug wordt bekokstoofd en van een soms nauwelijks te bevatten verfoeilijkheid is – dat geloof ik wel en daarvan kan ik u wel enkele sterke staaltjes vertellen, als u erop staat.

U staat erop? Goed. Neem Algerije. Een land dat ik in de jaren negentig een keer of drie heb bezocht. Niet voor mijn plezier, kan ik u zeggen, maar omdat ik als buitenlandverslaggever voor een landelijke krant werkte en het moest van mijn baas, die het niet was ontgaan dat er zich vreemde dingen in Algerije afspeelden. Wat voor dingen? Lees verder:

Het was ongeveer half elf ‘s avonds, toen we ze één voor één uit de boomgaard zagen sluipen. Het waren er een stuk of 50. Ik hield met mijn buurman de wacht op het dak van mijn woning (…) Ze kropen achter een schuur en bestormden vanaf daar het eerste huis. We konden niets doen.(…) Pas vier uren en 307 doden later keerden ze terug naar waar ze vandaan waren gekomen. De schuur waarachter ze zich aanvankelijk hadden verscholen, staken ze in brand, na een peuter op het dak te hebben gegooid. (…)

Dit was een fragmentje uit een reportage van mijzelf, met als kop, als ik het me goed herinner: De nacht van de moordenaars in Bentalha. Bentalha is een voorstadje van Algiers. Sommige lezers herinneren zich misschien nog bovenstaande foto (van Hocine Zarouar, AFP), die al snel de Madonna van Bentalha werd gedoopt. De vrouw links bleek niet acht kinderen te hebben verloren in de bewuste nacht, zoals aanvankelijk werd bericht, maar evengoed betreft het hier een krachtig beeld van de verschrikkingen waaraan de Algerijnse bevolking destijds blootstond.

Dat is nog eens wat anders dan een malle koningin die, naar een enkele stoutmoedige geest beweert, haar kaboutervolkje zou willen doodmaken. Wat zich in de nacht van de moordenaars in Bentalha afspeelde, dat heeft niets te maken met de licht hysterische hersenspinsels waarvan wij bij tijd en wijle met gefronste wenkbrauwen kennis nemen op dat rare internet, dat is hartverscheurende werkelijkheid. Dat is de wereld waarin wij leven.

Wat ook erg is: de toedracht zal wel nooit worden achterhaald. Want de bendes die destijds in tal van Algerijnse stadjes en dorpen na zonsondergang hun laffe beulswerk verrichten, hebben zich nooit bekendgemaakt, zijn nooit opgepakt en dus ook nooit gestraft.

De regering beweerde dat het ging om de gevreesde terreurbende Groupe Islamique Armée, de Gewapende Islamitische Groep. Veel Algerijnen waren er van overtuigd – en dat raakte ik gaandeweg ook – dat de Groupe Islamique Armée geïnfiltreerd was door de Algerijnse geheime dienst. Het was, met andere woorden, een complot – van het bewind en van overige, al dan niet politieke misdadigers, tegen de Algerijnse burgers, tegen hun belangen en aspiraties.

Verplaatsen wij nu onze aandacht naar Pakistan. Een land dat ik in de jaren nul drie keer heb bezocht. Niet voor mijn plezier, kan ik u zeggen, maar omdat ik zo dom was nog steeds buitenlandverslaggever te zijn en het moest van mijn baas, die het idee had gekregen dat het niet helemaal pluis was in dat Pakistan. Wat er dan niet pluis was? Lees verder:

(…) Want het is allemaal een complot. En daarachter zit weer een complot. En nóg een. President Musharraf, de taliban, de VS: het zijn drie handen op één buik. Dat snap je niet? Ach, arme Hollander, ik leg het wel even uit. Musharraf heeft de Taliban nodig. Hij schiet wel op ze, maar niet te veel. Zonder Taliban is er geen terreurdreiging en krijgt Musharraf niet die miljarden dollars om zogenaamd tegen ze te vechten. Maar denk je dat de Amerikanen die Taliban zo erg vinden? Kom nou. Pakistan moet zwak en verdeeld blijven. Stel je een verenigd, welvarend, machtig moslimland voor met kernwapens: willen jullie westerlingen dat? Epicentrum van internationaal terrorisme, schei uit. Het is een spel en wij zijn de verliezers.

Het bovenstaande tekende ik nog niet eens zo lang geleden op uit de mond van een kleine wapenhandelaar in Peshawar, de gevaarlijkste stad van Pakistan, naar wordt beweerd. Ik vroeg een hele serieuze Pakistaanse journalist later of hij waarde hechtte aan deze beweringen. Zijn antwoord: ja, eigenlijk wel.

Het is een spelletje, een evenwichtsnummer. En dat gaat door zolang de Amerikanen er maar van overtuigd blijven dat de taliban niet bij het Pakistaanse kernwapenarsenaal kunnen. Toen ik vervolgens nog eens twee beruchte gepensioneerde Pakistaanse generaals sprak, te weten Hamid Gül (foto hieronder, ex-chef van de beruchte inlichtingendienst ISI en persona non grata in de VS en Europa) en Aslam Beg, en zij mij onomwonden en in vlekkeloos Engels hun diepe genegenheid voor het handenafhakkende taliban-gespuis bekenden, geloofde ik de journalist en de kleine wapenhandelaar in grote lijnen uiteindelijk ook.

Generaal Hamid Gul

En denk nu niet dat Algerije en Pakistan zulke bijzondere gevallen zijn.

Er is een hoop rottigheid gaande, zeg ik, waarvan de precieze aard, reden en achtergronden ons niet bekend zijn, aangezien zij bewust voor ons verborgen worden gehouden door de aanstichters, die in een andere wereld leven dan normale mensen. Vandaar dat journalisten zo belangrijk zijn: aan hen de taak deze misdadige samenzweringen te ontrafelen – als ze daar nog de tijd voor hebben, tussen alle blogjes door die ze tegenwoordig van hun hoofdredacteuren moeten schrijven, en de ‘conversatie’ die ze met ‘de lezer’ moeten aangaan.

Helaas wekt internet de indruk dat complotten tot het domein der dwazen behoren, dat ze een triviaal gezelschapspel zijn, zoals internet alles trivialiseert, afvlakt, wegspoelt, karikaturaal en irrelevant maakt. Maar complotten zijn niet irrelevant, ze bestaan, al hebben ze vaak hele andere – en vaak ook nog ernstiger – gevolgen dan de complotteurs beoogden.

Vandaar deze boodschap aan de virtuele complotdelvers en complotbedervers: lopen jullie nou niet een beetje met z’n allen voor de kat z’n k.. te klokkenluiden - want er ligt zowaar een echte wereld, van echte complotten op jullie te wachten.

Handen uit de mouwen!