Het jaar 2019 ligt achter ons, Men heeft zich bezonnen. Teruggekeken, de balans opgemaakt. Zo is Men nu eenmaal, en omdat ik Men niet altijd tegen de haren in wil strijken, heb ik er maar aan meegedaan.
Kleine moeite, want ik was snel klaar: ook het afgelopen jaar ben ik voor de volle honderd procent gelukkig geweest.
Oké, oké, het leven is lijden, de mensheid gemankeerd, de wereld een open wond, shit man, ik ben de laatste die dat onder stoelen of banken zal steken – maar aan mijn persoonlijke geluk doet dat niets af. En daar heb ik drie keiharde redenen voor.
Eén: geen dag in mijn leven heb ik armoe of gebrek geleden. Twee: geen dag in mijn leven ben ik ernstig ziek geweest. Drie: geen dag in mijn leven heb ik niet geweten dat er iemand was die om mij gaf.
Let wel, mijn geluk is niet volmaakt, want dan zou het niets meer betekenen, maar aan de basisvoorwaarden is geheel voldaan, en omdat ik dit ten diepste besef, kan ik toch oprecht zeggen dat ik geheel gelukkig ben.
Was het dan een jaar als alle andere? Nee. Samen met mijn vriendin heb ik namelijk iets magisch en onvergetelijks meegemaakt: een concert van de rockband The Libertines.
Geen mooiere films dan kostuumfilms, zeg ik altijd, en ik vond mijn gelijk vrijdagavond laat bevestigd toen ik Stephen Frears’ meesterwerk Dangerous Liaisons na ruim twintig jaar op de Belgische televisie terugzag. De gemene Glenn Close en de fascinerend geaffecteerde, diabolische John Malkovich spelen wat mij betreft de rollen van hun leven als Marquise de Merteuil – naar eigen zeggen een meester-bedriegster en mannenverslindster – en haar evenknie en ex-minnaar, Vicomte de Valmont. In de nadagen van het Ancien Régime weeft dit immorele duo een web van verleiding, wraak en verraad, om… ja, om wat anders dan ter streling van hun kille ijdelheid, ter bevestiging van hun reputatie van onaantastbaarheid op het slagveld van de liefde? In-en-in verdorven zijn ze, en toch wonderlijk menselijk, sterker nog: bijna sympathiek. Ik zou haast zeggen: dat hebben ze gemeen met het Kakenmonster, de Koeienkop en de Glimlachende Diepzeevis, de drie bizarre volwassenen die ik in mijn lijvige debuutromannetje Mijn Beeldschone Aandoening opvoer en wier wereld door recensent Koos de Wilt van het AD treffend als ‘prachtig zedeloos’ is omschreven.
Maar terug naar deze film, die vele kwaliteiten kent, waaronder de geweldige aankleding. Zoals ik reeds aanstipte ben ik gek op pracht en praal – maar tegelijkertijd moet ik niets hebben van ‘klitter en klemmer’. De pracht en praal in deze film is imponerend maar ook levensecht, zonder valse glanslaag, met hier en daar zelfs wat sleetse plekken, wat de film een subtiele visuele en psychologische diepgang verleent. De mensen over wie deze film gaat mogen dan in fabelachtige rijkdom baden, hun tijd loopt ten einde en achter de schittering loert het bederf. Wat die kruisbestuiving van gedetailleerd realisme en grootse symboliek betreft, kan de film zich meten met de mooiste film aller tijden: zoals de kenners weten is dat het biologerende kostuumdrama ‘Barry Lyndon’ van Stanley Kubrick.
De eerste drie recensies van mijn roman ‘Mijn beeldschone aandoening’ zijn verschenen en ik mag warempel niet klagen. Dit schrijft Leestafel.info, een veelgelezen literatuursite:
‘Het is een bijzonder boek, alles haakt in elkaar, het een kan niet zonder het ander. Je voelt een constante dreiging. Eigenlijk wil je steeds het boek wegleggen omdat je iets heel akeligs verwacht en toch lees je maar door en door omdat je wilt weten of je gevoel klopt. Het akelige valt mee, maar wel zijn sommige gedeeltes vrij bizar. Normaal gesproken houd ik niet van dikke boeken, vaak wordt daarin enorm uitgeweid over omgeving, uiterlijk etc. De verveling slaat bij mij dan snel toe. Tot mijn verbazing was ik in zeer korte tijd al op de helft van het boek en wilde ik het liefst verder lezen.’
En verder:
‘Er komt veel seks voor in het verhaal, is het niet de daad dan wel de gedachte aan de daad en ik vraag me af waarom dat is. Om het verhaal aantrekkelijker te maken? De geschetste personen zijn interessant genoeg. De vreemde ouders van Jacob, Frauke met haar geheimzinnige ziekte, de drie bizarre volwassenen, de zeer interessante Hans-Jürgen… allemaal sterk neergezette karakters die je voorlopig nog wel bijblijven. Hoewel het niet platvloers geschreven is, had al die seks of verwijzingen naar seks er voor mij niet zo veel bij gehoeven Toch ben ik zwaar onder de indruk van dit boek. Het is heel goed geschreven en het verhaal zit knap in elkaar. Lees het! ‘
‘De stijl van Stellweg (…) is zeer leesbaar. Hij houdt de lezer vast en sleurt hem mee in een verhaal dat ontzettend aan het nadenken zet. Wat dat betreft heb je na het lezen eigenlijk het gevoel dat het nog te kort was, die 548 bladzijden. Als een schrijver dat presteert, heeft hij zijn talent bewezen.’
Lees hier de hele recensie (het downloaden van de pdf kan even duren – half minuutje geduld is soms nodig).
En dit vindt J. T. G. Maas van NBD|Biblion, een organisatie die diensten levert aan bibliotheken:
‘Geen gemakkelijk boek door de introspectieve schrijfstijl, wel knap geconstrueerd en ook boeiend.’
