Hartelijk dank voor uw inzending voor literair tijdschrift …….. .
Helaas moeten we u meedelen dat de redactie heeft besloten uw bijdrage niet te plaatsen. Het spijt ons u niet beter te kunnen berichten en we wensen u veel succes met het vinden van een andere publicatiemogelijkheid.
Met vriendelijke groeten,
……
Geacht literair tijdschrift,
Hartelijk dank voor uw bericht. Ik begrijp dat u veel inzendingen ontvangt, toch zou een korte motivering van uw afwijzing u sieren. Geen danspasjes, geen krullen, geen huichelachtige beleefdheden, gewoon de naakte, lelijke waarheid, die ook in een aantal standaard-motiveringen gegoten kan worden.
Om u op weg te helpen doe ik u enkele suggesties aan de hand:
Wel eens iets van Marcel Proust gelezen? Nee? Welkom bij de club. Er is nog plaats, al is het dringen. Ik heb Proust ook niet gelezen namelijk. Maar zoals veel mensen die Proust niet hebben gelezen, heb ik wel veel over Proust gelezen. Zo woeker je met je tijd, en blijf je meetellen aan de intellectuele borreltafel.
Zodoende weet ik van Proust wat de smaak van een in bloesemthee gedoopte Madeleine (een schelpvorming cakeje) deed met de verteller van À la Recherche du Temps Perdu: hij werd overspoeld door jeugdherinneringen. Volgens mijn vriendin, die bezweert Proust wél te hebben gelezen, althans ‘grote delen’, ligt het iets ingewikkelder, maar valt het wel zo samen te vatten.
Geur en smaak zijn de sterkste dragers van herinneringen, dat is welbekend. Wat zou mijn in bloesemthee gedoopte Madeleine zijn? Antwoord: de sigaar. Geen sigaar van een specifiek merk, of een die ik zelf opsteek, maar een willekeurige, anonieme, in de openbare ruimte opgestoken sigaar waarvan de rook onaangekondigd mijn neus in kringelt. Dan is het op slag weer 29 augustus 1971, en zit ik in Eindhoven op de tribune van de Philips Sport Vereniging, kortweg PSV. Dan ben ik weer in het stadion tussen Frederiklaan en Mathildelaan, ofwel tussen het spoor (de ‘railway side’) en de onvervalste fabrieksarbeiderswijk Philipsdorp, en voel ik weer diezelfde ontzaglijke, sprookjesachtige opwinding.
Tijdens een bijeenkomst op 29 januari in het Humanity House in Den Haag benadrukt hij dat het verhaal van zijn leven enkel van belang is omdat het eigenlijk geen persoonlijk verhaal is, maar het verhaal van elke Palestijn in bezet gebied.
Ahmed Abu Artema, een van de meest vooraanstaande activisten van de Grote Terugkeermars in de Strook van Gaza, werd geboren in 1984. Hij groeide op in een wolk van traangaas, een litanie van uitgaansverboden, een regime van collectieve straffen, enzovoorts – alle vertrouwde elementen waaruit de gewelddadige vlakschaaf van de bezetting is gesmeed.
Maar toch was hij een beetje anders dan veel lotgenoten om hem heen: hij trok zich terug in een innerlijke wereld van lezen en schrijven, van reflectie, die hem leerde om niet in eendimensionale oplossingen te denken.
Geen oog om oog, tand om tand, geen twee etnische groepen die een gewapende vrede zouden sluiten en zich vervolgens zo veel mogelijk van elkaar zouden afzonderen. Het was hem al vroeg duidelijk dat vrede, ware vrede, iets anders vergt: iets dat hij ‘flexibiliteit’ noemt.
