Deze week ben ik liefst drie dagen achtereen op corona-verkenningstocht geweest in mijn Rotterdamse wijk Kralingen. Ik had namelijk wat in te halen. De eerste drie weken van deze lockdown ben ik amper de deur uit geweest. Mijn lang gekoesterde wens om gecontroleerd te verslonzen – niet meer scheren, weinig douchen, alleen voor de broodnodige boodschappen wat kleren aanschieten, alleen maar heel veel boterhammen met hummus eten – kon ik eindelijk straffeloos ten uitvoer brengen.
Maar op een dag zwoer ik dit riante kluizenaarschap, deze quarantainehemel, toch af. Het was geen realistische manier van leven, en ik ben een sucker for realism. De totale vrijheid ging vervelen, de wil de buitenwereld te trotseren speelde weer op, of de sinistere geest van David Lynch nu in die buitenwereld rondspookte of niet.
Dat bleek nogal mee te vallen. Niks David Lynch. Dystopietje in de dop, ho maar. Het kleine keurige Kralingen baadde nog altijd in zijn beruchte en gekoesterde zelfgenoegzaamheid. Het was bijna ontgoochelend, hoe betrekkelijk normaal en onschuldig de wereld er in mijn wijk nog steeds uitzag.
Ja mensen, wat sommigen in mijn directe omgeving en misschien ook daarbuiten al vreesden, is bewaarheid: COVID-19 heeft ook mij te pakken! Niet letterlijk – ik heb me zelden zo gezond gevoeld – maar in die zin dat ik er nu alles over wil lezen wat los en vast zit. Inclusief wat de ontelbare meningenfabriekjes in Nederland – ook wel ‘columnisten’ genoemd – erover te melden hebben.
Tijdverspilling, zou je zeggen. Onbelangrijk. Laat maar kletsen. Welja. In een enkel geval verdient zo’n columnist toch een weerwoord, vind ik. Bijvoorbeeld als het een columnist met een behoorlijke staat van dienst betreft.
Het probleem met columnisten is dat het geen journalisten zijn. En dat wreekt zich wanneer ze zich aan onderwerpen wagen waarover niet iedereen zomaar een mening kan hebben.
Onderwerpen die gedegen en uitputtend onderzoek van betrouwbare bronnen vergen. Eerlijke, feitelijke verslaggeving. Hoor en wederhoor. En meer van die saaie troep waar een goede columnist – dus iemand met een scherpe, satirische, originele en niet al te genuanceerde pen – een broertje dood aan heeft.
Terwijl in Nederland en andere landen grote delen van de bevolking thuis zitten te kniezen (of te genieten van het kluizenaarschap, zoals ik), sterven in de Syrische provincie Idlib kinderen op straat.
Zeg niet dat we daar niets mee te maken hebben, we hebben er alles mee te maken omdat we met de voornaamste aanstichters van deze humanitaire catastrofe – de islamistische despoot Erdogan en de massamoordenaar Bashar al-Assad – duistere dealtjes hebben gesloten om vluchtelingen buiten de deur te houden.
Het is precies om die reden dat de bevolking van Idlib klem zit.
Maar nu Bashar al-Assad de oorlog heeft gewonnen zonder dat hij, paradoxaal genoeg, in staat is er een einde aan te maken, denk ik met regelmaat terug aan de Syrische burgers die ik heb mogen interviewen. Ik denk aan hun dromen, hun wanhoop, hun leed en hun soms onvoorstelbare moed, hun onverklaarbare levensblijheid. Ik denk aan hoe ze door zowel politici als media zijn genegeerd.
Medelijden kunnn ze krijgen, geen medezeggenschap, alsof ze bijfiguren zijn in het Syrische drama. Alsof ze geen waardigheid en identiteit hebben.
Een van de meest bijzondere Syrische activisten die ik heb geïnterviewd is Marcell Shehwaro (30) uit Aleppo. Een indrukwekkende vrouw. Het vraaggesprek is een beetje gedateerd waar het ISIS betreft, maar mijns inziens zeker nog de moeite waard om te lezen. Marcell woont tegenwoordig in de Verenigde Staten en maakt het zo te zien goed. Haar weblog kan ik iedereen aanraden, want ze kan prachtig, scherpzinnig en aangrijpend schrijven.
DOOR CARL STELLWEG
Marcell Shehwaro (30) uit Aleppo vertegenwoordigt een deel van de Syrische bevolking dat wonderlijk vaak over het hoofd wordt gezien: burgers die tegen de stroom in, maar dikwijls met verbazingwekkende vastberadenheid en succes, een samenleving overeind proberen te houden. En ook niet de moed verliezen als ze door schrijnende persoonlijke tegenspoed worden getroffen. Een interview.
‘Het gaat niet zo goed met haar,’ luidt het onverbloemde antwoord. ‘Maar wat wil je? Ze mag dan net als ik al een tijd veilig in Gaziantep in Turkije zitten en een betrekkelijk normaal leven leiden, maar dan speelt juist op wat je allemaal hebt meegemaakt. In Syrië kun je niet rouwen om wat er is gebeurd. Dat doe je pas als je onder die stolp van gevaar en geweld uit bent gekomen. Ik heb slachtingen gezien, met eigen ogen. Nu ik een paar maanden in Gaziantep zit, dringt dat pas helemaal tot me door.
